Ewa Kraśko jest córką Tadeusza Kraśko, dziennikarza telewizyjnego, publicysty, reportażysty, reżysera i scenarzysty filmów dokumentalnych oraz przyrodnią siostrą Piotra Kraśko, dziennikarza, prezentera telewizyjnego, publicysty.

Ewa Kraśko ukończyła Collegium Civitas. Pracuje w mediach, była związana jako producentka telewizyjna m.in. ze stacjami grupy TVN.

Ewa Kraśko ma syna Kosmę (urodzonego we wrześniu 2018 roku). O jej życiu prywatnym nie wiadomo zbyt wiele.

Ewa Kraśko prowadzi profil na portalu społecznościowym Instagram (@ewakrasko).

Piotr Kraśko urodził się 11 lipca 1971 w Warszawie. Jest synem Tadeusza Kraśki i Barbary Pietkiewicz, producentki filmowej.

Ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Klementyny Hoffmanowej w Warszawie, jest także absolwentem Wydziału Wiedzy o Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.

Piotr Kraśko swoje życie zawodowe związał z mediami. Był członkiem pisma młodzieży licealnej “Uczeń Polski”, następnie z Tygodnikiem Akademickim “Auditorium”. W telewizji zadebiutował jako prowadzący program dla dzieci i młodzieży “5-10-15”.

Przez 25 lat swojego życia zawodowego związany był z Telewizją Polską, relacjonując Rajd Dakar, katastrofę polskiego Tu-154 w Smoleńsku, wydarzenia Euromajdanu w Kijowie, a także będąc korespondentem w Rzymie i w Waszyngtonie. Był także gospodarzem głównego wydania Wiadomości.

Piotr Kraśko od kwietnia 2016 roku jest związany z Grupą TVN. Prowadził m.in. program “Fakty o świecie”, “Fakty”, “Fakty po faktach”, a także poranny program “Dzień dobry TVN”.

Tadeusz Kraśko urodził się 28 października 1940 roku w Wornianach, a zmarł 23 lutego 2019 roku w Warszawie. Był polskim dziennikarzem telewizyjnym, publicystą, reżyserem i scenarzystą filmów dokumentalnych, a także dyplomatą.

Tadeusz Kraśko przez lata związany był z Telewizją Polską, pełniąc m.in. stanowisko zastępcy redaktora naczelnego Redakcji Publicystyki Kulturalnej TVP1. W 1991 roku został dyrektorem programowym pierwszej prywatnej telewizji Top Canal.

Na przełomie lat 70. i 80. pełnił funkcję radcy ambasady PRL, a także był dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Sztokholmie. W 2011 roku w wyborach parlamentarnych do Sejmu RP startował z listy SLD, nie uzyskując jednak mandatu poselskiego.